Pas op, niet peuren!

Ik snap ze wel hoor, de sociale regels, over hoe je soms gewoon “goed” antwoordt op de vraag hoe het gaat. Dat er niet altijd tijd is om de diepte in te gaan. Dat er iets te zeggen valt voor productie draaien, want als je je altijd moet afvragen wat iets ten diepste voor je betekent, krijg je doorgaans significant veel minder gedaan op een dag. Maar toch, ergens fundamenteel snap ik het niet.

Ik zal nooit werkelijk begrijpen waarom het in onze maatschappij zo werkt dat je wie je bent en wat je beweegt ‘s morgens met je jas aan de kapstok moet hangen omdat de werkdag begint. Hoe het negatief afstraalt op je professionaliteit als je ook een mens blijkt te zijn, met een privéleven dat soms wel eens stroef loopt (want dat heeft iedereen!). Dat we het vooral “gezellig” moeten houden (en dat wie je bent, niet per definitie, in welke staat dan ook, “gezellig is”).

Het allerlastigst vind ik niet eens de sociale conventie zelf. Ik kan me er wel in voegen hoor. Het aller-allerlastigste vind ik, wanneer je aan alles ziet dat de persoon die je voor je hebt stuk gaat onder die druk, en je er niks van mag zeggen. Terwijl je van alles ziet gebeuren in de (lichaams)taal van de ander. Omdat het niet aan mij is om open communicatie af te dwingen. Omdat ieder zelf mag bepalen wat die wel of niet wil delen. 

Behalve als je er expliciete toestemming voor hebt – zoals in een therapeutische sessie – heb je het toe doen met het frontje wat de ander aan jou presenteert. Dus al zie je aan alles dat iemand zichzelf met ducktape aan elkaar houdt, als dat wat iemand presenteert is “kijk mij gelukkig, professioneel en succesvol zijn”, dan is dat waarop je dient te reageren. Wat gun ik ons toch meeeeer!

Gelukkig hebben we de kans om onze eigen plekken van authenticiteit te creëren in de wereld. Met je (gekozen) familie. Mijn platform en praktijk zijn mijn manier om daaraan bij te dragen. Hoe doe jij dat?

Liedje door: Jeroen Tessers, check hem op www.troeba.nl